بعضی وقت‌ها آدم باید حواسش باشد چگونه دارد «جرئت می‌گیرد» و چه کسی دارد به او جرئت می‌دهد. در رفاقت‌ها، گاهی کسی دوستش را شیر می‌کند و هلش می‌دهد وسط دعوا، یا آن‌قدر از او تعریف می‌کند که طرف، بی‌خود و بی‌جهت، خودش را دست بالا می‌گیرد. گاهی هم محض این است که زحمت و دردسری را به طرف بدهند و برای اینکه بپذیرد، الکی باد زیر پروبالش می‌دهند. و گاهی وسط همان دعوا، برمی‌گردد و می‌بیند خبری از حامیانش نیست. اینجاست که نه راه پس دارد و نه راه پیش. این فقط قصه دعواهای خیابانی یا روابط شخصی نیست....